Music for life, prachtig initiatief, mensen helpen mensen door het aanvragen van plaatjes die anders toch sowieso zouden worden gedraaid. Want een radiostation waar geen muziek wordt gedraaid maakt het wel moeilijk vinden op de megahertzen van je toestel. Om deze actie wat bekendheid te geven in het straatbeeld werden posters uitgedeeld om achter je raam te plaatsen. Neme een creatieve buur, een alcoholstift (type Artline, voor de oudjes Schachihata voor de naamsverandering) en zo'n postertje van Music for life. Maak dan in je beste Nederlands een mooi kruis over de "Music" en bewerk het bovenstaande witte deel zodat er "asfalt" komt te staan, voila, je hebt een actie waarmee je mensen kenbaar laat maken dat zij geen deel uitmaken van de buurtbewoners die voor de kasseien zijn.
Nu dit nog proberen te verkopen aan de mensen. Dit zou geen gemakkelijke taak zijn want kranten en internetteksten worden volgeschreeuwd dat zowat de gehele populatie van de Muide voor het "betere" peuterkopken had gekozen. Petities werden aan de voor-en achterkant volgeschreven en met kruiwagens naar het stadhuis gereden om toch maar te tonen dat de Londenaar en de Voorhavenlaner niets moesten hebben van die asfalt.
Tja, er moet toch sindsdien een toch algemene volkssterfte en migratie hebben voorgedaan, want een enkele kassei-lover zijn we toch wel tegengekomen maar een boysband kon die toch niet oprichten. Moesten de mensen die toch liever zien dat hun straatje vol wordt gestort met de zwarte makkelijk berijdbare massa een boysband oprichten. Anne De Baetzelier zou met een gocart (zo 1 met drie wielen waar je zelf je massa moet gebruiken om de richting aan te geven) het podium van Tien om te Zien zich in de zweetdruppels fietsen, om dan een boete te betalen bij de verhuurder omdat ze niet op tijd terug was. Wat moeten we hieruit besluiten, de Romeinen kunnen hun koopwaar wel te koop aanbieden maar het volk wil liever toch de 21ste eeuw in.
Ga maar eens te voet, neem je 4x4 of paard en kar door de straten waar het de mensen aanbelangt en ga het aantal postertjes maar eens bekijken en stel jezelf dan nog eens de vraag : zijn kasseien echt iets wat de mensen hier vragen?
maandag 22 december 2008
zaterdag 20 december 2008
hoe het kwam
Wonende sinds een jaar of 5 aan de gezellige Muide werden de dagen hier gevuld met een occasionele aannemer die 1 of ander projectje tot een goed einde moest brengen. We kunnen dit rustig samenvatten naar een 5-tal jaren van achtergrondruis, Parijs-Dakarstof en bilspleten waar Fortis verlies wel eens in gesukkeld zou kunnen zijn.
Sinds een tijdje heeft de stad zich voorgenomen dat er wat moest gebeuren aan de bestrating en indeling van de pleinen hier in ons Dubai van Gent. Deze werken zijn dan ook met heel veel poeha en weer mooie plannetjes van start gegaan. Na de stofwolken, radioactief afval en de asbeststorm kon dit er wel bij. Wat is nu een mooie zandbak vergeleken bij al dat leuks van het verleden, wat de toekomst zou brengen deed ons al snakken naar vliegende kindjes op driewielers en het keuren van een goed glas wijn in ons nieuw aangelegd straatje.
Maar groot was de teleurstelling toen we vernamen dat de bestrating het moest stellen met iets wat nog dateert van de Romeinen nl kasseien. Moesten de boeren en de soldaten van deze tijd weten dat er zoiets bestaat als een wegbedekking waar ze met hun kar of sandalen niet van hobbel naar bobbel moeten zien te geraken dan hadden ze er zeker ook niet voor gekozen.
Maar gelukkig zijn die tijden voorbij en heeft de mens de grondstoffen van Moeder aarde ook op andere manieren weten te gebruiken. Het moest zelfs een Schot zijn die inzag dat het niet meer kon dat de melk die hij liet komen per boerenkar boter was geworden en zo zijn naam gaf aan bestrating waar het zelfs te voet goed op lopen was. Macadam was geboren.
Terug naar het heden stelden we onszelf de vraag of het niet raadzamer was om die vooruitgang die hier toch al aanwezig was in de straat voor dat die werd omgetoverd tot de loopgraven van 14-18 niet gewoon konden behouden.
Niet wetend of we de enige waren met deze nogal moderne gedachte deden we beroep op iets wat ook nog stamt uit de oudheid en deden we een rondvraag in de buurt. Gekoppeld aan het zetten van een handtekening was het voor ons een goede opsteker om te weten dat nog heel wat mensen ook vonden dat asfalt de betere oplossing was om de straat aan te leggen! Verschillende argumenten werden gehoord en een zeldzame kasseiaanhanger werd ook wel gevonden, maar een gocart, zo één met zo'n paardje op die je wel eens ziet op de dijken van Blankenberge, kon er niet mee worden gevuld.
Door deze rondgang kregen we ook een beter pro- en contrazicht op de kinderkopjes. Tegen de kleuterhoofdjes werd het vooral als belangrijk aangegeven dat het aangenamer fietsen en wandelen was op een biljartlaken. Dat de mensen niet waren geneigd om hun Porsches en Ferarri's op te geven tot aankoop van een 4x4, dat het beroep van kasseilegger al lang niet meer van vader op zoon werd doorgegeven (omdat vader voor zoon een beroep met toekomst voor ogen heeft) en dat de nu toch al wel door zoveel werken bestookte huizen hun oude dag in een trilvrije straat konden doorbrengen. Deze lijst kan nog gerust verder worden aangevuld want de mensen hier in de buurt kunnen lyrisch worden als het hun buurt aanbelangt. Voor de babyschedeltjes hoorden we dan weer argumenten als dat de snelheid beter kon worden afgeremd, maar wie de demarage heeft gezien Johan Musseeuw op slechte wegels van Parijs-Roubaix kan dit in twijfel trekken, er is gewoon stuurmanskunst voor nodig.
Dus met een heleboel handtekeningen en kruisjes onder de arm naar de dienst van openbare werken in Gent. Groot was de vreugde op deze dienst, sommige durven rondgaan door de hele buurt om te vragen wat de mensen echt willen voor hun dorpels. Klein was de moeite om het bestaande plan met de kasseien te begraven bij de nieuwe rioolbuizen en deze opnieuw te tekenen met het niveauverschil van Nederland. Dat het enkel de bestrating was die asfalt zou krijgen was een goed leefbare optie, de voetpaden en het verminderde aantal parkeerstroken zou wel worden aangelegd met de kasseien. Tevens zouden alle kruispunten een strookje van deze keiharde koppen meekrijgen om het wat spannend te maken voor de wegenwerkers. Blij was de met werk bestookte buurt dat ook hun stem of handtekening het verschil kon maken.
Werkdagen vlogen als woestijnstormen voorbij en het einddoel en resultaat begon tekenen te geven aan de horizon. De ontsteltenis was des te groot toen we opeens hoorden (lazen in de krant) dat er toch een paar Romeinen kozen om de arena te bestraten met de door hun uitgevonden steentjes. Hier werden argumenten aangehaald als de authenticiteit van de buurt (is er eigenlijk maar 1, zou er meerdere willen neerpennen) en deze mensen trokken uiteindelijk naar de Raad van State om hun woorden kracht bij te zetten, waarom ze niet kozen om fora te bevolken met mensen die hun van weerwoord kunnen voorzien zoals hun voorouders dat deden blijft een raadsel.
De werken die zo hard vooruitgingen dat mensen uit hun huizen kwamen om de arbeiders te bedanken voor hun noeste arbeid moesten worden stilgelegd om de uitspraak af te wachten van de Raad der Wijzen.
De straat die toch al een hele mooie aanblik bleek te krijgen had als voorproefje een mooi stukje berijdbaar asfalt gekregen. Het stukje dat toch al een halve buurt lang was werd bejubeld en bezongen, bereden en befietst, bemodderd en weer proper geregend.
Sinds een tijdje heeft de stad zich voorgenomen dat er wat moest gebeuren aan de bestrating en indeling van de pleinen hier in ons Dubai van Gent. Deze werken zijn dan ook met heel veel poeha en weer mooie plannetjes van start gegaan. Na de stofwolken, radioactief afval en de asbeststorm kon dit er wel bij. Wat is nu een mooie zandbak vergeleken bij al dat leuks van het verleden, wat de toekomst zou brengen deed ons al snakken naar vliegende kindjes op driewielers en het keuren van een goed glas wijn in ons nieuw aangelegd straatje.
Maar groot was de teleurstelling toen we vernamen dat de bestrating het moest stellen met iets wat nog dateert van de Romeinen nl kasseien. Moesten de boeren en de soldaten van deze tijd weten dat er zoiets bestaat als een wegbedekking waar ze met hun kar of sandalen niet van hobbel naar bobbel moeten zien te geraken dan hadden ze er zeker ook niet voor gekozen.
Maar gelukkig zijn die tijden voorbij en heeft de mens de grondstoffen van Moeder aarde ook op andere manieren weten te gebruiken. Het moest zelfs een Schot zijn die inzag dat het niet meer kon dat de melk die hij liet komen per boerenkar boter was geworden en zo zijn naam gaf aan bestrating waar het zelfs te voet goed op lopen was. Macadam was geboren.
Terug naar het heden stelden we onszelf de vraag of het niet raadzamer was om die vooruitgang die hier toch al aanwezig was in de straat voor dat die werd omgetoverd tot de loopgraven van 14-18 niet gewoon konden behouden.
Niet wetend of we de enige waren met deze nogal moderne gedachte deden we beroep op iets wat ook nog stamt uit de oudheid en deden we een rondvraag in de buurt. Gekoppeld aan het zetten van een handtekening was het voor ons een goede opsteker om te weten dat nog heel wat mensen ook vonden dat asfalt de betere oplossing was om de straat aan te leggen! Verschillende argumenten werden gehoord en een zeldzame kasseiaanhanger werd ook wel gevonden, maar een gocart, zo één met zo'n paardje op die je wel eens ziet op de dijken van Blankenberge, kon er niet mee worden gevuld.
Door deze rondgang kregen we ook een beter pro- en contrazicht op de kinderkopjes. Tegen de kleuterhoofdjes werd het vooral als belangrijk aangegeven dat het aangenamer fietsen en wandelen was op een biljartlaken. Dat de mensen niet waren geneigd om hun Porsches en Ferarri's op te geven tot aankoop van een 4x4, dat het beroep van kasseilegger al lang niet meer van vader op zoon werd doorgegeven (omdat vader voor zoon een beroep met toekomst voor ogen heeft) en dat de nu toch al wel door zoveel werken bestookte huizen hun oude dag in een trilvrije straat konden doorbrengen. Deze lijst kan nog gerust verder worden aangevuld want de mensen hier in de buurt kunnen lyrisch worden als het hun buurt aanbelangt. Voor de babyschedeltjes hoorden we dan weer argumenten als dat de snelheid beter kon worden afgeremd, maar wie de demarage heeft gezien Johan Musseeuw op slechte wegels van Parijs-Roubaix kan dit in twijfel trekken, er is gewoon stuurmanskunst voor nodig.
Dus met een heleboel handtekeningen en kruisjes onder de arm naar de dienst van openbare werken in Gent. Groot was de vreugde op deze dienst, sommige durven rondgaan door de hele buurt om te vragen wat de mensen echt willen voor hun dorpels. Klein was de moeite om het bestaande plan met de kasseien te begraven bij de nieuwe rioolbuizen en deze opnieuw te tekenen met het niveauverschil van Nederland. Dat het enkel de bestrating was die asfalt zou krijgen was een goed leefbare optie, de voetpaden en het verminderde aantal parkeerstroken zou wel worden aangelegd met de kasseien. Tevens zouden alle kruispunten een strookje van deze keiharde koppen meekrijgen om het wat spannend te maken voor de wegenwerkers. Blij was de met werk bestookte buurt dat ook hun stem of handtekening het verschil kon maken.
Werkdagen vlogen als woestijnstormen voorbij en het einddoel en resultaat begon tekenen te geven aan de horizon. De ontsteltenis was des te groot toen we opeens hoorden (lazen in de krant) dat er toch een paar Romeinen kozen om de arena te bestraten met de door hun uitgevonden steentjes. Hier werden argumenten aangehaald als de authenticiteit van de buurt (is er eigenlijk maar 1, zou er meerdere willen neerpennen) en deze mensen trokken uiteindelijk naar de Raad van State om hun woorden kracht bij te zetten, waarom ze niet kozen om fora te bevolken met mensen die hun van weerwoord kunnen voorzien zoals hun voorouders dat deden blijft een raadsel.
De werken die zo hard vooruitgingen dat mensen uit hun huizen kwamen om de arbeiders te bedanken voor hun noeste arbeid moesten worden stilgelegd om de uitspraak af te wachten van de Raad der Wijzen.
De straat die toch al een hele mooie aanblik bleek te krijgen had als voorproefje een mooi stukje berijdbaar asfalt gekregen. Het stukje dat toch al een halve buurt lang was werd bejubeld en bezongen, bereden en befietst, bemodderd en weer proper geregend.
Abonneren op:
Posts (Atom)